Jezioro Dobskie

Jezioro Dobskie położone jest w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich, w okolicy Giżycka. Jego powierzchnia to 1776 ha, a maksymalna głębokość - 22,5 m. Jezioro posiada 2 zatoki Pilwa i Rajcocha. Dobskie jest dość zdradliwe dla żeglarzy z powodu dużego skupiska głazów, żwiru i kamieni w jego wschodniej części. Należy uważać na Czarną Rafę pod wschodnim brzegiem na wysokości wsi Fuleda i na dwie rafy kamienne pomiędzy Wyspą Heleny a Wyspą Wysoki Ostrów.

W jeziorze pod powierzchnią wody występują liczne głazy. Na półwyspie Fuledzki Róg (głazowisko Fuledzki Róg) znajduje się okaz o obwodzie ponad 9 m. Duże nagromadzenie głazów w tym miejscu powoduje, że jest ono idealnym przykładem reliktowego krajobrazu polodowcowego, mającego charakter pierwotnego głazowiska. Znajduje się tutaj 10 tysięcy głazów o obwodzie przekraczającym 1,5 m.

Na Dobskim obowiązuje strefa ciszy. Przybijanie do wysp jeziora (jako ostoi ptactwa) jest zabronione, niestety wielu żeglarzy łamie ten zakaz.

Jezioro będące rezerwatem

Jezioro stanowi rezerwat faunistyczno-krajobrazowy. Obejmuje cztery wyspy (Gilmę, Lipkę, Wyspę Heleny i Wysoki Ostrów) oraz część półwyspu Fuledzki Róg.

Chroni miejsca lęgowe ptactwa wodnego, które upodobały sobie wysepki jeziora i szeroki pas szuwarów wzdłuż jego brzegu. Dobskie spełnia także ważną funkcję jako miejsce odpoczynku i żerowania ptaków przelotnych podczas wiosennych i jesiennych wędrówek. I tak zobaczyć tam można m.in. perkoza dwuczubego, rybitwę czarną, rybitwę zwyczajną, krzyżówke, czernicę, głowienkę, świstuna, gągoła, łyskę, tracza nurogęś, bąka, bączka i kureczkę nakrapianą. Na wyspie Wysoki Ostrów znajduje się duża kolonia kormorana czarnego oraz czapli.

Wyspy nazwane i bezimienne

Dobskie posiada sporo wysp nazwanych i mniejszych bezimiennych.

Te nazwane to:
 - Wysoki Ostrów (Wyspa Kormoranów) stanowiąca miejsce lęgowe kormorana i czapli;
- Wyspa Gilma
- Lipka
- Ilmy Wielkie
- Wyspa Heleny

Wyspa Gilma i ostatni wódz Galindów

Jedną z wysp jeziora Dobskiego jest Gilma. To właśnie na niej w swojej warowni bronił się przed Krzyżakami ostatni wódz Galindów. Krzyżacy wygrali bitwę i jako dowód swojej władzy wybudowali obronny niewielki zamek. A kim byli Galindowie? Było to plemię zamieszkujące Galindię - jedną z krain dawnych Prus leżącą w jej południowej części. Sama nazwa "Galindia" pochodzi od słowa "galsa" oznaczającego „kraj położony na końcu świata” (za granicą Galindii nie mieszkało żadne pruskie plemię, kończył się więc pruski kraj). Kraina ta graniczyła z innymi, równie ciekawie zwącymi się krainami: Barcją i Nadrowią, Ziemią Sasinów, Jaćwieżą. Galindia to obecnie teren Mazur i częściowo Warmii.

Galindowie żyli około V w. p.n.e. - XIII w. n.e. Przed atakami innych plemion pruskich kryli się na podmokłych terenach. Więcej nawet - swobodnie je zamieszkiwali. Przystosowali się do życia na bagiennych terenach do tego stopnia, że na palach wbijanych w bagno wznosili drewniane siedziby. A przez najbardziej niebezpieczne odcinki bagien budowali "palowe ścieżki", tzw. kulgrindy. Galindowie byli bardzo sprytnym plemieniem. Nie wszystkie z tych ścieżek miały swoje zakończenie - w ten sposób wyprowadzali przeciwnika w pole.

Galindowie zajmowali się łowiectwem i zbieractwem. Podczas polowania używali oni tzw. „niedźwiedziówki” (mieszanki zawierającej 35% wódki, miód i zioła) do odurzania i chwytania żywcem niedźwiedzi. Byli także "handlarzami" - utrzymywali kontakty handlowe z Imperium Rzymskim, gdyż przez ich ziemie prowadziła jedna z odnóg „bursztynowego szlaku” prowadzącego na Półwysep Sambijski.

Wyspa Gilma i tajemnicze budowle

Na wyspie znajdują się pozostałości XIII-wiecznego grodziska pruskiego, ruiny zamku oraz szczątki murowanych kamiennych schodów. Prowadzą one do budowli. Istnieje opinia, że była to świątynia satanistow i miejscowi chłopi wybili dziure w ścianie, żeby wpuścić Boga (w jednej ze ścian jest wykuta dziura na kształt okna gotyckiego).

Na pozostałościach staropruskiego grodziska Krzyżacy zbudowali murowaną strażnicę, która szybko została opuszczona i popadła w ruinę. Siedemnastowieczny dziedzic pobliskiego grodziska (Doby) baron Wolf von Schenk zu Tautenburg użył cegieł z ruin zameczku z Gilmy do budowy rodowej siedziby w Dobie. Pałac został jednak spalony przez Tatarów. Tautenburgowie odbudowali go, ale spłonął podczas II wojny światowej. W początkach XIX wieku połączyli wyspę Gilma z brzegiem drewnianym pomostem. Założyli na wyspie park w stylu angielskim, a na pozostałościach staropruskich szańców i krzyżackiej fortalicji zbudowali romantyczną kapliczkę.

Istnieje także legenda mówiąca o czakramie, który jakoby znajduje się na Gilmie. Czakram to pewien rodzaj promieniowania ziemskiego z pewnymi uwarunkowaniami kosmicznymi. Energia, jaka ma z niego płynąć, jest w kształcie wirującego krzyża, czy też czteroramiennego wiatraka, którego ramiona się zwiększają lub zmniejszają w zależności od sytuacji. Wiruje ona lewoskrętnie, co mistycy uznają za korzystne dla człowieka. Ma powodować pewną harmonię w umyśle człowieka, wzrost wiedzy, większą jej kumulację oraz poprawność myślenia.